پیوستگی بین سنگدانه و خمیر سیمان عامل مهمی در مقاومت بتن، به خصوص مقاومت خمشی آن می باشد اما اهمیت پیوستگی کاملا روشن نشده است. بخشی از این پیوستگی ناشی از قفل و بست بین سنگدانه و خمیر سیمان هیدراته شده در اثر ناصافی سطح سنگدانه ها می باشد. یک سطح ناصاف تر مانند آنچه که در دانه های شکسته وجود دارد، منجر به پیوستگی بیشتر ناشی از قفل و بست مکانیکی می شود. معمولا در مورد سنگدانه های کم قدرت تر، متخلخل، و حاوی کانی های غیر یکنواخت نیز پیوستگی بهتری ایجاد می شود. به طور کلی می توان گفت که آن دسته از خصوصیات بافت سطحی که مانع هرگونه نفوذ به داخل سطح دانه ها شوند، پیوستگی مناسب را ایجاد نخواهند کرد. به علاوه پیوستگی تحت تاثیر سایر خواص فیزیکی و شیمیایی سنگدانه ها، که با ترکیبات کانی و شیمیایی و شرایط الکترواستاتیکی سطح دانه مرتبط است، نیز قرار می گیرد. برای مثال در مورد سنگدانه های آهکی، دولومیتی ^۵۴-۳ و احتمالا سیلیسی، ممکن است قدری پیوستگی شیمیایی وجود داشته باشد. همچنین ممکن است در مورد دانه هایی که سطح آنها صیقلی می باشد نیز قدری نیروهای مویینگی ایجاد گردند، ولی اطلاعات کمی درباره این پدیده ها در دست است و هنوز لازم است به منظور تخمین پیوستگی بین سنگدانه ها و خمیر سیمان هیدراته شده اطراف آنها، به تجربیات اتکا نمود. در هر صورت برای ایجاد یک پیوستگی خوب، الزامی است که سطح سنگدانه تمیز و عاری از هر گونه ذرات خاک رس چسبیده به آن باشد.

تعیین کیفیت پیوستگی سنگدانه ها نسبتا مشکل است و هیچ گونه آزمایش قابل قبولی در این مورد وجود ندارد. به طور کلی وقتی که پیوستگی بین سنگدانه ها و سیمان خوب باشد، پس از خرد شدن نمونه بتنی با مقاومت معمولی، علاوه بر تعداد زیادی از دانه ها که از غلاف سیمانی اطراف خود بیرون کشیده می شوند، تعدادی از دانه ها نیز می شکنند. ولیکن اگر تعداد دانه های شکسته شده بیش از حد زیاد گردد، ممکن است دال بر خیلی ضعیف بودن آنها باشد. نظر به اینکه مقاومت پیوستگی هم به مقاومت خمیر سیمان هیدراته شده و هم به خواص سطح سنگدانه ها بستگی دارد، لذا مقدار آن با عمر بتن افزایش می یابد. چنین به نظر می رسد که نسبت مقاومت پیوستگی به مقاومت سیمان هیدراته شده متناسب با عمر بتن افزایش می یابد ^۴۳-۳. بنابراین مشروط بر آنکه مقاومت پیوستگی به حد کافی باشد، این مقاومت به خودی خود عاملی در کنترل مقاومت معمولی بتن نخواهد بود. ولیکن در بتن های با مقاومت زیاد احتمال دارد مقاومت پیوستگی از مقاومت کششی خمیر کمتر گردد و لذا ترجیحا گسیختگی ناشی از شکست پیوستگی رخ خواهد داد. در واقع اگر سنگدانه های درشت دلیل عدم تداوم و اثرات دیوارهای در نظر گرفته شوند، فصل مشترک بین سنگدانه و خمیر سیمان اطراف آن حائز اهمیت خواهد بود.

Barners و همکاران ^6۴-۳، صفحاتی از هیدروکسید کلسیم را پیدا کردند که در جهت موازی با سطح مشترک بوده و C-S-H در پشت آنها قرار دارد. همچنین منطقه سطح مشترک دارای مقادیر زیادی ذرات ریز سیمانی است و نسبت آب به سیمان در آنها بیشتر از توده خمیر سیمان است. این مشاهدات، نقش ویژه دوده سیلیسی را در بهبود مقاومت سیمان نشان می دهند.