گیرش کاذب به سفت شدن غیر معمول و زودرس سیمان ظرف چند دقیقه پس از مخلوط شدن با آب اطلاق می گردد. تفاوت این پدیده با گیرش آنی آن است که در گیرش کاذب حرارت قابل توجهی آزاد نمی گردد. مخلوط کردن سیمان، بدون افزودن آب، موجب می گردد که حالت خمیری سیمان دوباره باز گردد و به صورت متعارف، بدون افت در مقاومت، گیرش ادامه یابد.
بخشی از دلایل گیرش کاذب را می توان به از دست دادن آب سنگ گچ، وقتی که با کلینکر داغ توام آسیاب می شود مربوط دانست: سولفات کلسیم نیم هیدراته (CaSO4.1/2H2O) یا انیدرید (CaSO4) تشکیل می گردند و وقتی که سیمان با آب مخلوط می شود، این ترکیبات هیدراته شده و مجددا به صورت سنگ گچ در می آیند. در نتیجه «گیرش سریع گچ» رخ می دهد و منجر به سفت شدن خمیر می شود.
دلیل دیگر گیرش کاذب را می توان ناشی از قلیایی های موجود در سیمان دانست که در مدت نگاه داری در انبار کربناته می شوند و کربنات های قلیایی با Ca(OH)2 که در اثر هیدرولیز C3S آزاد می شود، تشکیل CaCO3 می دهند. رسوب نمودن این محصول سبب سختی خمیر می گردد.
همچنین پیشنهاد شده است که گیرش کاذب می تواند ناشی از فعال شدن C3S به وسیله هوازدگی در رطوبت های نسبتا زیاد باشد. آب بر روی سطح ذرات سیمان جذب می شود و این سطوح تازه فعال شده می توانند در جریان مخلوط کردن، به سرعت با آب بیشتری ترکیب شوند: این هیدراتاسیون سریع موجب گیرش کاذب می گردد21-1.
آزمایش های به عمل آمده در آزمایشگاه های کارخانجات سیمان عموما تضمین می نمایند که سیمان، عاری از گیرش کاذب باشد، ولی اگر در کارگاه گیرش کاذب مشاهده شود، می توان با دوباره مخلوط کردن بتن، بدون افزایش آب، گیرش کاذب را از بین برد. اگرچه این عمل آسان نیست، کارآیی بتن بهبود می یابد و بتن را می توان به طریق معمول درجا ریخت.
